17 april 2023

Toen ik vorige week ziek in mijn bed lag bedacht ik me: ‘Hier moet ik een blog over schrijven! Ik ben namelijk echt nooooooiiiit echt echt ziek.’ De grap is dat ik 1 keer per jaar echt ziek ben en elk jaar 1 keer een ow-jee-mama-is-ziek-blog schrijf.

Ik kan niet zo goed ziek zijn. Het begint al bij het feit dat ik mezelf niet helemaal vertrouw. Want ben ik ziek of stel ik me aan? Terwijl mijn vriend hoofdschuddend de slaapkamer uitloopt met de woorden ‘Suus, je bent me dr een!’ blijf ik nog even op de bedrand zitten om te bepalen wat het antwoord is op deze vraag. Wanneer ik opsta en mijn weg naar de badkamer in zet, wil ik eigenlijk gewoon liggen en voel ik me super zielig.

Aha, ja ik geloof dat ik echt ziek ben. Ik werk vandaag dus thuis en zie wel hoe ver ik kom. Deze gedachte wordt al snel afgestraft door mijn collega en ze heeft gelijk ik meld me ziek en duik in bed.

Eén uur later komt er nog een zielig en ziek gezicht de slaapkamer binnen lopen. Ow nee, dit is niet goed. Papa én mama zijn ziek! Wat nu? Gelukkig zijn de kinderen op school en de opvang. Dus we kunnen slapen. In de middag gaat de telefoon onze jongste moet opgehaald worden, ze is niet lekker. De volgende dag moeten we mijn oudste dochter ophalen van school, ze is niet lekker. En als klap op de vuurpijl wordt de volgende ochtend ook onze zoon flink ziek wakker. We zijn allemaal ziek! Allemaal tegelijk! Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Wat een slagveld!

Mijn opstandigheid vliegt tegen het plafond! Ik wil voor mijn kinderen zorgen, het huis opruimen, schoonmaken… ja ik moet poetsen, al die ziektekiemen moeten hier weg…

Met knikkende knieën loop ik naar boven om dekbedden, kussen en matrassen te halen. We bouwen een ziekenboeg in de woonkamer. We vullen flessen water, zodat iedereen voldoende kan drinken. We snijden fruit en smeren beschuitjes zodat iedereen kan eten wanneer daar behoefte aan is. De televisie gaat aan. De ene Disney film na de andere Disney film wordt afgespeeld. We slapen en kijken met een half oog hoe Aladin over de daken springt.

Ik bedenk me hoe ik er zo snel mogelijk voor kan zorgen dat iedereen weer beter wordt en zet een raam open voor wat frisse lucht. Ow ja, en ik zou zo graag willen gaan sporten en… Mijn vriend mompelt dat ik me over moet geven aan het ziek zijn. Hij heeft gelijk. Dus daar lagen we dan. Met z’n allen, dagen ziek in de woonkamer. Hoewel ik verlangde naar stilletjes alleen in mijn bedje ziek zijn, was het ergens ook wel fijn dat echt iedereen ziek was. Gelukkig geen zieke papa en mama met een clubje stuiterende kinderen.

Word jij ook zo opstandig van ziek zijn? Bij deze een paar makkelijker gezegd dan gedaan tips. Die iedereen zichzelf mag gunnen.

Geef je over
STOP! Je bent ziek! Ga naar bed!
Stap 1 is jezelf overgeven. Accepteer dat je ziek bent, vecht er niet tegen, geef je over.

Vraag hulp
Dit vind ik zo moeilijk, jij ook? Zet je eroverheen en doe het toch. Vraag je partner, de buurvrouw, je ouders of wie dan ook een boodschap voor je mee te nemen of je kinderen op te halen uit school. Geloof me je zal je opgelucht voelen.

Slapen
Slaap zoveel je kan. Je lichaam heeft het nodig om zich te kunnen herstellen en zo snel mogelijk beter te worden. Doe oordoppen in, zodat je niet hoort hoe hard je partner beneden werkt. Regel een speelafspraakje voor je kind. Ga naar bed zodra je kinderen slapen, ook tussen de middag.

Vitamientjes
Zorgen voor onze kinderen vinden we allemaal erg belangrijk. Zorgen voor onszelf schiet er soms bij in. Vergeet vooral niet nu ook goed voor jezelf te zorgen. Eet gezond en zorg dat je voldoende vitamines binnen krijgt.

Diepvries maaltijden
Zorg dat er altijd een aantal maaltijden in de vriezer staan. Als je ziek wordt ben je jezelf dankbaar. Want koken als je ziek bent is echt geen pretje. Ontdooien, opwarmen en de kinderen zitten binnen no time aan een gezond maaltje.

Verleg de grenzen tijdelijk
Je hebt regels over hoe lang de kinderen achter een schermpje mogen. Heel goed en nodig. Maar laat dit voor nu even los. Laat ze tot je beter bent wat langer kijken, zodat jij op de bank kunt liggen en je niet hoeft te bewegen.

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (9 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.

21 maart 2023

Sinds een week ben ik de trotse moeder van 9 jarige meid. Ik ga gewoon mijn 10^de jaar als moeder in en dat vind ik echt een bijzonder idee. Soms gaat de tijd sneller dan ik bij kan houden en lijkt het alsof ze soms plots zonder dat ik het echt zie heel hard groeit. Het valt me dan op een onverwacht moment ineens op. ‘Hallo! Sinds wanneer ben jij zo groot?!’

Afgelopen week was een echte verjaardagsweek. We hebben al onze tradities weer uit de kast getrokken. De avond van te voren versierde we de tafel met cadeautjes, confetti en een aantal knuffels en poppen die niet konden wachten tot het feest los zou barsten. We versierde de trap zodat de route naar beneden je al in de feeststemming brengt. De jarige werd gewekt met een taartjesontbijt. Het cijfer op de verjaardagskroon is vervangen voor een 9 en er stond een prachtige tekening van een unicorn op het raam. (Past dat nog bij een meid van 9? ‘Oh kijk, wat een schattige unicorn!’ Ja dat past zeker bij een meid van 9.) Zo heerlijk om samen tradities en daarmee blijvende herinneringen te maken. Als onze kinderen jarig zijn kijken ze echt uit naar alles dat daar bij hoort. 

Niet alleen thuis was ze jarig, natuurlijk ook op school. Met een glitter haarband waar groot op stond dat ze jarig was, vertrok ze trots naar school. 

Toen ik terug naar huis fietste realiseerde ik me dat ik dankbaar was voor het feit dat ze op de school van onze kinderen niet meer trakteren. Of nou ja, niet meer trakteren met iets lekker dat je meebrengt vanuit thuis. Ze trakteren in de klas met speciale activiteiten die de jarige mag uitkiezen voor de hele klas. Dus geen geknabbel op zompige kaasblokjes uit een fruitspies, taaie popcorn of een dolfijn van banaan. Maar lekker dansen met de klas, extra buitenspelen, tekenen, een extra spelletje op het digibord of wat er dan ook aan activiteiten te trakteren zijn in de klas.

Ik vind het helemaal niet erg om geen stress te hebben over het maken van een leuke, lekkere en bovenal gezonde traktatie. Geen komkommer krokodil meer snijden, watermeloen pizza’s maken of 35 zakjes vullen met gepofte rijst en daar dan een label (dat je hebt geprint en uitgeknipt) aan plakken met de tekst unicorn poep. Super leuk EN super veel werk. 
Ik vind het ook fijn dat mijn dochter zich niet meer druk hoeft te maken of iedereen haar traktatie wel leuk en lekker zal vinden. Nu verheugde ze zich op het de hele dag schrijven met een gekleurd potlood en het kiezen van leuke activiteiten. 

Niet iedereen vind het een goed idee dat er op sommige scholen niet meer getrakteerd wordt met lekkers vanuit thuis. Maar of er op school en de kinderopvang nu wel of niet getrakteerd wordt op deze manier. Uiteindelijk gaat het om een fijne en jarige dag, waar iedereen van mee kan genieten. Het is feest, liedjes en plezier.

Eigenlijk maakt niet uit waarmee je trakteert. Of het dat lekkers is, waar je de avond van te voren op stond te ploeteren, met dat extra cadeautje in de vorm van een fluitje of een gummetje dat alles bij elkaar toch best veel geld heeft gekost. Of die extra spelletjes en activiteiten die zorgen voor feest en gezelligheid in de klas, met de jarige als middelpunt. 

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (9 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.

7 maart 2023

Ik trek mijn schoenen aan en steek de sleutel in de achterdeur. Even iets pakken uit de schuur. Het openen van de achterdeur heeft hier vaak een bijzondere werking. De frisse lucht die naar binnen stroomt lokt onze kinderen naar buiten. Binnen no time hoor ik mezelf iets roepen over jassen en laarzen. Want dat doen ze niet vanzelf, buitenspelen op je sokken is hier voor de meiden geen enkel probleem. En een jas is voor mijn zoon vaak ontzettend overbodig.

Terwijl mijn klusje, iets pakken uit de schuur, er alweer op zit. Spelen broer en grote zus in de tuin. Ze rommelen wat en al snel komen ze naar binnen  om mijn keukenkastjes te plunderen. Wat ze zoeken? Ow gewoon, een pot voor de worm.

Uit de kelderkast vis ik een passende bak. Dankbaar gaan ze driftig aan de slag in de tuin. Er wordt zand geschept, er worden blaadjes en gras geplukt en ze zijn flink in overleg.

Wanneer het hele circus zich naar binnen verplaats ga ik toch maar eens kijken wat maakt dat ze zo heerlijk samen bezig zijn. Och ja, het is een noodgeval, niets zorgt voor een betere samenwerking dan een noodgeval. Ze hebben namelijk een dode pier (ja ik stap van worm over op pier geloof me dit past echt beter bij de situatie) gevonden in de tuin en die gaan ze redden!

Na een tijdje besluiten ze de pier op de slaapkamer van mijn zoon te bewaren. Dus verplaatst het circus zich nu niet alleen naar binnen, maar ook naar boven. Ik volg het spoor van zand en tref broer en zus aan in de badkamer. Ernstige blikken kijken me aan. Het is nodig dat de pier wordt afgespoeld en daarna wordt terug geplaatst in de bak. Zand op de vloer, zand én een dode pier op mijn wastafel. Maar weet je, op momenten dat ze zo samen bezig zijn, maak ik me daar niet druk om.  

De dode pier drijft ondertussen bijna zijn bak uit, maar ze pakken door als een geolied team op de eerste hulp. Zand, blaadjes, water, (“Mama, wat eet een worm?”), een plekje om te schuilen, een plekje uit de wind….nee toch in de wind, buiten waait het immers ook. De ventilator wordt uit de kast gevist. En nadat alles op de juiste manier is geïnstalleerd zitten er twee tevreden kinderen met bezorgde blikken te kijken naar een bak met zand. Het geluid van de krakende ventilator breekt de stilte. Af en toe een zin of een vraag. ‘Zou hij de wind wel fijn vinden?’, ‘Is het niet te nat in de bak?’, ‘Zou hij ooit nog wakker worden?’. Ze stellen elkaar gerust. Onder de woorden die gezegd worden klinkt: ‘We doen het goed broer. Ja hè zus, we doen het goed.’

Het is duidelijk dat hier sprake is van een echte samenwerkingen. Ideeën worden gedeeld, er wordt geluisterd naar elkaars ideeën, ze voelen zich gehoord en dat maakt dat ze zich krachtig voelen samen. Ze maken een plan, stellen het bij…samen. Dat de dode pier niet meer tot leven komt weet mijn oudste dochter denk ik wel, maar het avontuur met haar broer is leuk en fijn.

’S avonds slaapt de pier op de kamer van mijn zoon. Zijn zus was het hier minder mee eens. Die zag de pier ’s nachts al op avontuur gaan langs de verschillende bedjes. Maak je maar geen zorgen meid, die dode pier gaat nergens heen! De volgende ochtend valt de conclusie dat de pier toch echt wel dood is. “Mama, ik denk dat hij dood is. Moet je eens ruiken, het stinkt echt heel erg!”

Buiten ontstaan de grootste avonturen! Het zorgt hier vaak voor samenspel zonder gedoe.

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (8 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.

13 februari 2023

Als kind van Brabantse ouders ben ik opgegroeid met Carnaval. Echt 4 dagen feest. Met mijn neef en nichten spelen, dansen, snoepen en natuurlijk verkleden. Toen ik ouder werd en niet meer naar het Brabantse carnaval vertrok, werd dit steeds een beetje minder. De laatste jaren voor corona bezocht ik meestal een optocht met de kinderen en liet ik me nog wel eens overhalen voor nog een dagje hossen. Zolang we het er niet over hebben hoeft het van mij ook niet zo nodig allemaal. Maar zodra ik er middenin sta, dan komen de kriebels. Dan wil ik na de optocht nog veel langer blijven hangen en krijg ik bij het assisteren van de carnavalsviering op de school spontaan zelf zin om de kroeg in te duiken. Maar eigenlijk zijn de kinderen dan al hongerig, koud en moe. Dus ga ik, soms schoorvoetend, met ze naar huis. Eigenlijk ook meer dan prima.

Mijn kinderen verkleden zich graag, ook buiten Carnaval. En als ze dan die ene keer per jaar verkleed naar school toe mogen dan is dat echt een feest. Mijn oudste dochter laat haar creatieve brein de vrije loop (en daar werk ik graag aan mee), onze zoon kiest veilig voor zijn superhelden pak en de kleinste meid het liefst met alle verschillende verkleedjurken over elkaar.
Het hele jaar hebben we verkleedkleren waar de kinderen mee kunnen spelen, maar met carnaval komen al mama’s “Lieverd, moeten we al deze spullen echt bewaren?” dozen tevoorschijn. Gevuld met in de jaren verzamelde outfits en attributen. Een feest om in te rommelen, alles te bekijken, ons te verkleden en lekker dansen in de woonkamer. De afgelopen 3 jaren was het dan ook geen straf om carnaval thuis te vieren, met elkaar. Echt samen lol maken, met de volle aandacht voor de kinderen.

Echt Carnaval vieren kan voor een jong kind heftig zijn (voor de wat grotere ook). Al die verklede mensen waarvan je niet altijd goed kan zien wie het zijn, dat is spannend. En wat dacht je van die hele berg aan prikkels! Harde muziek, harde stemmen, veel mensen die om je heen dansen en ontelbaar veel verschillende kleuren. De kans is groot dat je klein bent en er heel schattig uit ziet, waardoor veel mensen dichtbij komen en je aanraken. Sommige kinderen vinden dit allemaal prima. Maar er zijn ook genoeg kinderen die hier niet blij van worden.

Je kind vanuit een veilige plek laten kijken en ontdekken kan helpen. Zoals op je schoot, je arm of in een drager op je buik of rug. Lekker veilig en dicht bij jou. Ik vierde ooit carnaval met mijn 2,5 jarige dochter aan de hand. Ze genoot zichtbaar, maar we bleven veilig hand in hand.

Ook carnaval lekker thuis vieren? Zorg voor een grote doos verkleedkleren, attributen en accessoires. Laat je kind(eren) ontdekken en uitproberen. Ook voor kinderen die verkleden helemaal niet leuk vinden kan zo’n doos in de woonkamer toch aantrekkelijk zijn. Ga samen op de grond zitten. Laat je kind zien hoe jij je verkleed. Begin klein met een hoedje of een gekke bril. Kijk samen in de spiegel, bewonder en lach samen. Wie weet lijkt het hem of haar uiteindelijk ook leuk om zelf iets te proberen. Schminken elkaar, loop een modeshow! Oh en vergeet niet zelf confetti te maken. Het wordt een heerlijk chaos en het zal een lekkere rommeltje zijn!

𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (8 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.