Ik trek mijn schoenen aan en steek de sleutel in de achterdeur. Even iets pakken uit de schuur. Het openen van de achterdeur heeft hier vaak een bijzondere werking. De frisse lucht die naar binnen stroomt lokt onze kinderen naar buiten. Binnen no time hoor ik mezelf iets roepen over jassen en laarzen. Want dat doen ze niet vanzelf, buitenspelen op je sokken is hier voor de meiden geen enkel probleem. En een jas is voor mijn zoon vaak ontzettend overbodig.
Terwijl mijn klusje, iets pakken uit de schuur, er alweer op zit. Spelen broer en grote zus in de tuin. Ze rommelen wat en al snel komen ze naar binnen om mijn keukenkastjes te plunderen. Wat ze zoeken? Ow gewoon, een pot voor de worm.
Uit de kelderkast vis ik een passende bak. Dankbaar gaan ze driftig aan de slag in de tuin. Er wordt zand geschept, er worden blaadjes en gras geplukt en ze zijn flink in overleg.
Wanneer het hele circus zich naar binnen verplaats ga ik toch maar eens kijken wat maakt dat ze zo heerlijk samen bezig zijn. Och ja, het is een noodgeval, niets zorgt voor een betere samenwerking dan een noodgeval. Ze hebben namelijk een dode pier (ja ik stap van worm over op pier geloof me dit past echt beter bij de situatie) gevonden in de tuin en die gaan ze redden!
Na een tijdje besluiten ze de pier op de slaapkamer van mijn zoon te bewaren. Dus verplaatst het circus zich nu niet alleen naar binnen, maar ook naar boven. Ik volg het spoor van zand en tref broer en zus aan in de badkamer. Ernstige blikken kijken me aan. Het is nodig dat de pier wordt afgespoeld en daarna wordt terug geplaatst in de bak. Zand op de vloer, zand én een dode pier op mijn wastafel. Maar weet je, op momenten dat ze zo samen bezig zijn, maak ik me daar niet druk om.
De dode pier drijft ondertussen bijna zijn bak uit, maar ze pakken door als een geolied team op de eerste hulp. Zand, blaadjes, water, (“Mama, wat eet een worm?”), een plekje om te schuilen, een plekje uit de wind….nee toch in de wind, buiten waait het immers ook. De ventilator wordt uit de kast gevist. En nadat alles op de juiste manier is geïnstalleerd zitten er twee tevreden kinderen met bezorgde blikken te kijken naar een bak met zand. Het geluid van de krakende ventilator breekt de stilte. Af en toe een zin of een vraag. ‘Zou hij de wind wel fijn vinden?’, ‘Is het niet te nat in de bak?’, ‘Zou hij ooit nog wakker worden?’. Ze stellen elkaar gerust. Onder de woorden die gezegd worden klinkt: ‘We doen het goed broer. Ja hè zus, we doen het goed.’
Het is duidelijk dat hier sprake is van een echte samenwerkingen. Ideeën worden gedeeld, er wordt geluisterd naar elkaars ideeën, ze voelen zich gehoord en dat maakt dat ze zich krachtig voelen samen. Ze maken een plan, stellen het bij…samen. Dat de dode pier niet meer tot leven komt weet mijn oudste dochter denk ik wel, maar het avontuur met haar broer is leuk en fijn.
’S avonds slaapt de pier op de kamer van mijn zoon. Zijn zus was het hier minder mee eens. Die zag de pier ’s nachts al op avontuur gaan langs de verschillende bedjes. Maak je maar geen zorgen meid, die dode pier gaat nergens heen! De volgende ochtend valt de conclusie dat de pier toch echt wel dood is. “Mama, ik denk dat hij dood is. Moet je eens ruiken, het stinkt echt heel erg!”
Buiten ontstaan de grootste avonturen! Het zorgt hier vaak voor samenspel zonder gedoe.
𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (8 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.
