Maandagochtend… ze hebben er geen zin in deze ochtend. Of eigenlijk mijn tempo en dat van de kinderen ligt deze ochtend ver uit elkaar. Voor mijn gevoel moet ik aan ze trekken en sleuren als twee hondjes die uitgelaten worden in de regen (met woorden dan hè, niet aan de riem natuurlijk).
Ik heb veel gelezen, geluisterd en gehoord. Ik weet dat het tempo van een kind anders ligt en ik wil ze perfect pedagogisch in hun eigen tempo in actie laten komen. Maar… WE KOMEN TE LAAAATTT!!!
Wat mijn zoon overigens echt geen enkel probleem vindt.
Trek je schoenen aan… ja je schoen… nee trek je schoenen aan. Oké top nu je tanden… ja je tandenpoetsen… nee je hoeft de vissen nu geen eten te geven. Yes, kom dan zet ik jullie op de fiets… Waar zijn jullie nou?… Verstoppen?... neeee dat kunnen we vanavond wel doen… kom nou, dan til ik jullie op de fiets…
Oké, we zitten op de fiets. Daar gaan we! Eerst naar het kinderdagverblijf en dan naar school. Voor de deur van het kinderdagverblijf zie ik ouders die ik normaal ook zie, maar dan zeker 15 minuten eerder dan op het tijdstip van vandaag. Kinderen worden van de fiets geplukt en ze lopen, net als ik, met versnelde pas naar binnen.
Ze glimlachen naar elkaar wanneer ze hun weg vervolgen. Opgelucht! De eerste lichting is weggebracht.
Snel fiets ook ik door naar school. Ik trap flink door en verzin verhalen over dat we super turbootje snel zijn en we misschien wel kunnen vliegen als we zo hard fietsen. Mijn zoon flappert wild met zijn armen. Wat het fietsen niet persé makkelijker maakt, maar ach.
Op school zie ik dat we perfect op tijd zijn. ‘Oh dan hadden we toch nog even televisie kunnen kijken’, zegt de knul achterop mijn fiets. Zucht… ‘Nee liefje, op tijd betekent dat je precies niets meer had kunnen doen dan…’ Hij is het schoolplein al opgelopen.
Wanneer ik, na heel wat kusjes en knuffels, het schoolplein weer verlaat zie ik nog veel ouders aankomen. Allemaal met die o zo herkenbare gezichtsuitdrukking. De zweetparels nog net niet op het voorhoofd. Herkenbaar glimlachen we naar elkaar. Tja maandagochtend hè!
Al had dit voor mij net zo goed elke andere ochtend van de week kunnen zijn. Ik voel me beter, gedeeld leed verzacht!
En nu even uitpuffen van al dat gehaast… oh nee snel door naar mijn werk, anders kom ik daar te laat.
𝘚𝘶𝘶𝘴 𝘚𝘢𝘴 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘷𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘥𝘰𝘤𝘩𝘵𝘦𝘳𝘴 (9 𝘦𝘯 2) 𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘰𝘯 (5) 𝘪𝘯 𝘕𝘪𝘫𝘮𝘦𝘨𝘦𝘯. 𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘧𝘮𝘦𝘥𝘦𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨𝘰𝘨𝘪𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘨𝘨𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘒𝘐𝘖𝘕 𝘦𝘯 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧𝘵 𝘰𝘮 𝘥𝘦 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯 𝘮𝘦𝘵 (𝘷𝘰𝘰𝘳𝘢𝘭 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯) 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯.
