Nee mama zelf doen! roept ze hard als ik probeer haar pyjama uit te trekken. Ze heeft geen boodschap aan onze ochtend chaos. Aan het feit dat ik drie kinderen en mezelf verzorgd en met volle buiken op school/kinderopvang/werk probeer te krijgen. Ze wilt het gewoon zelf doen! Ze is groot en zelfstandig! Zien we dat dan niet!!
Dus spreekt ze duidelijk naar me uit wat ze wil en verzet zich wanneer ik haar toch probeer te helpen. ‘Oke meisje, ga je gang we hebben nog even de tijd.’ Binnen no time loopt ze kreunend en steunend met een romper om haar middel. ‘Zal ik je even helpen met je romper?’ NEE! Ik richt mijn blik op de klok en van binnen zucht ik. We hebben nog wel even tijd.
Na een tijdje worstelen komt ze toch om hulp vragen of wordt mijn ‘Zal ik een beginnetje voor je maken?’ vraag met ja beantwoord.
We moeten nu echt gaan! Behendig slingert ze haar jasje over haar hoofd (gelukkig mag ik de rits nog doen). En stapt ze in haar laarsjes, nadat ze deze dicht bij de muur heeft gezet zodat ze er in kan stappen terwijl ze de muur vasthoud. Het is niet makkelijk dus het gaat gepaard met de nodige kreunen en steunen, maar het lukt.
Wanneer we ’s avonds weer thuis komen. Trekt ze haar jas zelf uit, hangt hem aan de kapstok (of legt hem eronder als ze er niet bij kan) en zet haar laarsjes netjes in de gang. Met een blij gezicht pakt ze een bord, bestek en zet ook nog een beker op tafel voor het avond eten. Dan kruipt ze bij me op het aanrecht. Kijkt naar wat ik doe, pikt een stukje mozzarella en roert een keer voor me in de pan.
Ze vind het heerlijk om te helpen en ontzettend belangrijk om zelf te doen. Soms verbaast het me hoeveel ze al kan met haar net twee jaar. Maar dat neemt niet weg dat ik vaak tot tien moet tellen en bedenken dat het voor haar zo belangrijk is om zelf te doen. Zelf te ontdekken, zelf uit te vinden hoe iets moet en te proberen. Het helpt haar in haar zelfredzaamheid, het helpt haar bij een goed zelfbeeld en het geeft haar zelfvertrouwen.
Maar laten we eerlijk zijn het is als ouders soms vreselijk vermoeiend en tijdrovend. ‘Ja, je mag zelf lopen, maar loop dan wel dezelfde kant op als ik! ‘Natuurlijk mag je zelf je boterham smeren, maar kan het dan met iets minder overal stroop aan smeren?’
Door haar zelf doen vertraag ik, neem ik meer tijd om naar haar en de andere kinderen te kijken. Ze laat me nadenken over wat nu eigenlijk echt belangrijk is. Door haar tempo neem ik meer tijd voor dat wat we aan het doen zijn. Dat zelf doen is stiekem voor ons allebei ontzettend belangrijk!
Suus Sas woont samen met haar vriend, dochters (8 en 2) en zoon (4) in Nijmegen. Ze is stafmedewerker pedagogiek en blogger bij KION en schrijft om de week over haar belevenissen met (vooral haar eigen) kinderen.
